GoldieC

Όλο και κάτι θα έχω να πώ και εγώ...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 30, 2005

Παρασκευή-Παρασκευή!!!(Νο 13)

Επιτέλους για άλλη μια φορά έφτασε η Παρασκευή!!! Όμως προσέξτε διότι αυτή η Παρασκευή είναι η 13η!!
Τεσπά (που λέει και ο Estarian) ... Εδώ και δύο μέρες έχει κολλήσει το μυαλό μου και δεν μπορώ να γράψω. Χτές βέβαια είχα και λίγη δουλειά αλλά και πάλι σήμερα δεν ξέρω τι να γράψω. Να πω ένα ποιήμα...; Να πω ένα ανέκδοτο...; Να πω τον πόνο μου...; Δεν θα πω τίποτα το απόφάσισα ή μάλλον θα γράψω και θα σας παραπέμψω να πάτε στο blog ή του Darthiin ή του Estarian ή του Λιτσακίου ή της vasvoe ή του κουμπάρου (γύπας). Αυτοί τα λένε καλύτερα από μένα!!!!!
Φιλιά σε όλους και καλό Σ-Κ!!!! Και κλείνω με το πασίγνωστο τραγουδάκι:
Παρασκευήηηηη... Παρασκέυήηηηηηη!!!!

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 28, 2005

computer science

Σήμερα τρέχω στην δουλειά από το πρωί στις 9:00 και τώρα κατάφερα να χαζέψω λίγο στο Internet. Στην δουλειά μου πρέπει να συνενοούμαι συνέχεια με αρκετούς μηχανικούς και να συνδυάζω αυτά που μου λένε, βγάζοντας τα δικά μου συμπεράσματα που με αυτά προχωρώ στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση του προγράμματος.
Πρίν το καλοκαίρι επειδή ακριβώς δεν είχα αυτή την επαφή και επειδή ακόμα ήμουν νέα στην δουλειά για να αναλάβω τέτοιες ευθύνες συνήθως έκανα αυτό που μου έλεγαν να κάνω. Τώρα (ευτυχώς) έχουν αλλάξει τα πράγματα και αναλαμβάνω μόνη μου δικά μου κομμάτια του project ( απο αυτά που όταν τα κάνω τρέχω και το φωνάζω σε όλους και τους λέω να το δοκιμάσουν αμέσως!!!).
Μου αρέσει πολύ αυτό το τρέξιμο και μόνο και λέω μόνο, σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να ξεχαστώ και να κάτσω και δύο ώρες παραπάνω.
Ένα έχω να πώ... ο προγραμματισμός γαμεί και δέρνει!!!!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 27, 2005

Δεν μου αρέσει...

Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει μια μουχλίασει. Δεν θέλω να πηγαίνω πουθενά (μόνο στον Ανδρέα). Δεν μου αρέσει να είμαι σε μαγαζιά με κόσμο, δεν μου αρέσει να είμαι με ανθρώπους που δεν έχω τι θέμα να συζητήσω μαζί τους, δεν μου αρέσουν τα ρούχα μου, όμως δεν μου αρέσουν και αυτά που έχουν στις βιτρίνες και νιώθω τελικά με τα δικά μου πιο ασφαλής. Δεν μου αρέσει που πρέπει να πηγαίνω τρείς μέρες σπίτι μου και τις υπόλοιπες στον Ανδρέα και να είμαι συνέχεια με μια βαλίτσα στο χέρι. Δεν μου αρέσει που μένει ο Λάζαρος μαζί με τον Ανδρέα και εμένα χρειάζεται μια μέρα μετά να με συνηθίσει. Δεν μου αρέσει που έχω γίνει στριμμένη. Δεν μου αρέσει τι λίγες ώρες που έχω να τις περνώ με άσχετους ανθρώπους και να μην τις περνάω με τις φίλες μου. Δεν μου αρέσουν ακόμα πολλά πράγματα, αλλά άμα συνεχίσω θα με πάρει η νύχτα!!!!
Φιλιά με αγάπη το "στριμμένο άντερο"!!!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 26, 2005

Το σηκώσαμε το τιμημένο!!!!

Συγχαρητήρια και πάλι συγχαρητήρια!!! Είδα την πιο ωραία ομάδα μπασκετ να κερδίζει τον ευρωπαϊκό τίτλο. Όλοι οι παίχτες ήταν τόσο συγκεντρωμένοι, κινούνταν πολύ έξυπνα και παίζαν ομαδικά με μοναδικό σκοπό να το φέρουν στην Ελλάδα!!!
Ήταν απίστευτοι!! Ο Γιαννάκης θα πρέπει να νιώθει υπέροχα, και σαν παίχτης και σαν προπονητής το σήκωσε!!! Σε αυτόν αξίζουν περισσότερα "μπράβο" διότι (κατά την γνώμη μου) ήταν η ψυχή της ομάδας.
Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν πως όλα τα παιδιά είχαν απίστευτη συμπεριφορά. Δείξαν καλή ανατροφή. Ούτε έβρισαν ούτε εκνευρίστηκαν καθόλου. Ο αγώνας χτες είχε πολύ επίπεδο.
Έλπίζω τώρα το μπάσκετ στην Ελλάδα να ξαναπάρει τα πάνω του! αλλά απεύχομαι να φτάσουν οι αμοιβές των παιχτών σε μερικά εκατομμύρια ευρώ. Δεν μου αρέσουν οι υπερβολές.
Αντε καλή βδομάδα και καλή συνέχεια στην συγκομιδή τίτλων!!!!

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 23, 2005

Παρασκευή-Παρασκευή!!!(Νο 12)

Γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μια βροχή στην Ελλάδα του 2005!!

Χτες λοιπόν είχα βγεί με τα κοριτσάκια και είχαμε πάει στο Μικρολίμανο στην "6". Είχαμε καθίσει στο πάνω όροφο για να βλέπουμε την ωραία θέα του Μικρολίμανου. Ξαφνικά άρχισε μια βροχή που από το πρωί μεταφερόταν από περιοχή σε περιοχή στην Αττική.Έτσι λοιπόν ήρθε και η σειρά του Πειραιά. Έριξε πολύ δυνατή βροχή και μπορώ να πω πως και οι αστραπές ήταν αρκετά τρομακτικές. Τέλος έριξε και το χαλαζάκι του και μετά από 1:30 ώρα βροχή σταμάτησε.
Καταλογισμός:
  • Πλημμυρισμένη η περιοχή στο Καραϊσκάκη
  • Πλημμυρισμένη η είσοδος στην Συγγρου από παραλιακή
  • Πλημμυρισμένη η παραλιακή.

Η ώρα ήταν γύρω στις 23:45 και τα αμάξια ήταν λίγα, αλλά παρόλα αυτά έπεσα σε μποτιλιάρισμα. Θεωρώ απαράδεκτο να πλημμυρίζει μία πόλη με βροχή 1:30 ώρα διάρκεια, να πλημμυρίζει μια περιοχή που απέχει από την θάλασσα μόλις 200 μέτρα.

Δηλαδή αν χτύπαγε εδώ μια Κατρίνα τι θα γινόταν? Θα μας είχε πάρει και θα μας είχε σηκώσει όλους. Μόνο τα αρχαία θα έμεναν, διότι εκείνη την εποχή οι εργολάβοι και οι μηχανικοί δεν ήταν κλέφτες.

Είχα ακούσει πρίν κάποιες μέρες στον Αυτιά ότι τα φρεάτια είναι βουλωμένα διότι το πάνω μέρος (αυτό που είναι επίπεδο με τον δρόμο ανήκει στο ΥΠΕΧΩΔΕ, από τον δρόμο μέχρι την μέση ανήκει στην ΕΥΔΑΠ και το υπόλοιπό ανήκει στην ΔΕΗ. Για να ξεβουλώσει λοιπόν ένα φρεάτιο θα πρέπει να συνενοηθούν ένα κάρο μαλάκες (τους οποίους τους πληρώνουμε αδρα) για το πότε και πως θα καθαριστεί. Δηλαδή με λίγα λόγια χαιρέτα μου τον πλάτανο.

Πόρισμα:

Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που τα ξύνουν και γελάνε εις βάρος των κοροϊδων (δηλαδή τους φορολογούμενους) θα πρέπει να κρεμαστούν στην πλατεία του Συντάγματος για παραδειγματισμό προς τους υπόλοιπους και όλοι οι εργολάβοι που δεν έχουν κάνει σωστά τα κρατικά έργα θα πρέπει να τους παίρνουν όλοι την περιουσία. (μπορεί να είμαι λίγο υπερβολική, αλλά αν μου είχε πλημμυρίσει το σπίτι και έβγαινε ένας τέτοιος νόμος μπορεί και να τον ψήφιζα)

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 22, 2005

Συμπάθειες...

Σε πολλές περιπτώσεις της ζωής μου έχω "συλλάβει" τον εαυτό μου να πιέζεται να συμπαθήσει κάποιους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν χαρακτηριστικά του είδους :
  • Ειρωνικός χαρακτήρας
  • να μου την σπάει η φάτσα του

Ειδικά το δεύτερο δεν μπορώ να το ελέγξω. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μου που όταν τους βλέπω εκνευρίζομαι, δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι απλά με το που τους βλέπω μπροστά μου μου ανάβουν τα λαμπάκια.

Προσπάθησα και ακόμα δηλαδή προσπαθώ να καταλάβω γιατί υπάρχουν άνθρωποι που με ενοχλεί η όψη τους. Ένα μεγάλο ποσοστό πιστεύω είναι η χημεία (εκείνη την στιγμή που βλέπω στον χώρο μου τον άνθρωπο που μου σπάει τα νεύρα, χιλιάδες ενώσεις των υδρογονανθράκων μου και των κετόνων μου αναμιγνύονται με ειδικά οξέα που κατά την αντίδραση παράγουν αέρια που φτάνουν μέχρι το πίσω μέρος του εγκεφάλου μου που αντιδρά με αποτέλεσμα τον εκνευρισμό).

Επίσης πιστεύω ότι οφείλεται στο ότι μου θυμίζουν άσχημες καταστάσεις από την ζωή μου και κάθε φορά που βλέπω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο θυμάμαι αυτές τις καταστάσεις και για μαντέψτε ...εκνευρίζομαι!

Τέλος πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι με ενοχλούν διότι σε κάθε περίπτωση (by default) θα ενοχλούσαν τον κάθε άνθρωπο διότι είναι άξεστοι, αγενέστατοι και βρωμιάρηδες.

Πες μου γιατρέ μου είναι φυσιολογικό ή είμαι τρελή?

Υ.Γ. Τσιτσίνα άκου να σου πω... δεν θα διαβάζεις μόνο το blog μου, θα αφήνεις και κανά post που και που. Ακους???

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2005

Οδηγίες προς ναυτιλλόμενους...

Προσοχή!! Αποφύγετε να ψάχνετε για παρκίνγκ στην περιοχή Πανόρμου...
Κίνδυνος τσακωμού με το έτερον ήμισυ.

ώρα 21:40 : Ψάχνω πάρκινγκ
ώρα 22:00 : Ψάχνω πάρκινγκ
ώρα 22:10 : Ψάχνω πάρκινγκ
ώρα 22:12 : Δεν αντέχω άλλο φεύγω και πάω σπίτι...

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 20, 2005

7

Χτες είχε το "seven" με τους Brad Pitt και Morgan Freeman. Μπορεί ο Brad να με κάνει κάθε φορά που τον βλέπω να μου κόβεται η αναπνοή, αλλά ο Freeman είναι σπουδαίος ηθοποιός. Τελός πάντων... αυτή η ταινία είναι γραφτό να μην την δώ ποτε ολόκληρη. ΄Επειδή την βάζουν ψιλο αργά εγώ εξασκώ την αγαπημένη μου συνήθεια... να κοιμάμαι πάνω στον Ανδρέα. Έτσι λοιπόν χτές έφτασα μέχρι τον έγκλημα "νωθρότητα" ...ακόμα δεν έχω μάθει ποιός είναι ο δολοφόνος. Κάποια στιγμή είδα ότι στο έργο πυροβολούν τον Freeman... Ευτυχώς για μένα και ο Ανδρέας ήταν πολύ κουρασμένος και κοιμήθηκε και αυτός κατά την διάρκεια του έργου, οπότε δεν μου είπε τίποτα.
Βρε παιδιά πείτε μου ποιός είναι ο δολοφόνος... Τόσα χρόνια το βλέπω και δεν το έχω μάθει!!!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2005

Χτες πήγα Αλκίνοο...

Χτες πήγα στον Αλκίνοο στο θεατράκι του Παπάγου. Τα λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματα είναι περιττά. Ήταν η τελευταία του συναυλία για το καλοκαίρι και σε δύο μέρες φεύγει για λίγες συναυλίες στην Αμερική, όπως λέει πάει να ξεκινήσει την διεθνή του καριέρα. Χτες είχε και τα γενέθλιά του... το μικροκαμωμένο, αδύνατο παιδί με την πλούσια κόμη και την υπέροχη φωνή έγινε χτες 36!!!
Πίσω μας καθόταν μια παρέα γύρω στα 20. Κάποια στιγμή λέει ο Αλκίνοος:" θα πω ένα τραγούδι και το αφιερώνω στον Μαρκόπουλο που κάθεται εκέι πίσω σε αυτό το σπίτι και θέλω να ακούσει ότι το παίζω μόνο με κιθάρα". Και τι ακούμε μετά από τους πίσω??? " Ρε 'συ ποιός είναι αυτός ο Μαρκόπουλος που του κάνει ολόκληρη αφιέρωση ο Αλκίνοος???"
Μετά την συναυλία το σχολιάσαμε και γελάσαμε, αλλά μετά λυπήθηκα για αυτά τα παιδιά που δεν γνωρίζουν την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος... Το ξέρω ότι ακούγομαι σαν γριά, αλλά στεναχωρήθηκα γιατί ο κόσμος έχει την τάση να ξεχνάει...
Ο αγαπημένος μου στίχος του Αλκίνοου είναι : "Αχ να'ταν η αλήθεια σου σαν ψέμα αληθινη...". Κάποτε είχα τρελαθεί με αυτόν τον στίχο και συνέχεια εβρισκα διαφορετική ερμηνεία μέσα από τις εμπειρίες μου...
Εσάς ποιός είναι ο στίχος σας????

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 16, 2005

MIKA

Όχι να μου πείτε... Δεν είναι υπέροχη???


Παρασκευή-Παρασκευή!!!(Νο 11)

Σήμερα είναι Παρασκευή Νο 11.
Όταν φτάσω στις 100 θα κάνω πάρτυ!! Σήμερα η μέρα είναι βροχερή και μπορώ να πω ότι είναι ωραία. Το καλύτερο απ'ολα είναι να είσαι σε ένα κρεβάτι (ζεστό) με το μωρό σου δίπλα, (το οποίο να σε έχει αγκαλιά και να είσαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου). Το κρεββάτι θα "κοιτάει" σε ένα τεράστιο παράθυρο που θα έχει θέα στην θάλασσα και μαζί με το έτερον ήμισυ να βλέπεις την βροχή να πέφτει.
Οκ τώρα προσγειώσου στη γη ...Ζζζζζντουπ!
Λοιπόν θα ήθελα σήμερα να μου αφήσετε comment τι βλέπετε αυτή την στιγμή μπροστά σας...
Εγώ βλέπω μια μαύρη οθόνη με τρεις χιλιάδες post-it κολλημένα, δίπλα ακριβώς υπάρχει ένα στυλό με φτερά και πούπουλα. Από την άλλη μεριά έχω το τηλέφωνό μου. Δίπλα ακριβώς στο γραφείο μου έχω ένα μεγάλο παράθυρο που βλέπει στο αεροδρόμιο. Καμιά φορά όταν δεν έχω δουλειά βλέπω τα αεροπλάνα. (είναι βέβαια αρκετά μακρυά).

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 15, 2005

Το Πουλιδάκι



Το πουλιδάκι είναι ένα τροπικό πουλί με πανέμορφα και πολύχρωμα φτερά και κατάγεται από τα δάση του Ρεθύμνου. Οι πρόγονοί του αποδήμησαν στον Πειραιά, οπότε από 'δω και στο εξής το μοναδικό στο είδος του εμφανίζεται στις γύρω περιοχές.
Του αρέσουν οι νέες τεχνολογίες και η πληροφορική και τα "μυρμήγκια".
Είναι πολύ ευαίσθητο και γι'αυτό πρέπει να το προσέχεις και να το ακουμπάς με προσοχή, ειδάλως θα του χαλάσεις τα υπέροχα φτερά του.
Όταν εκνευρίζεται ή θυμώνει τότε τα φτερά του αγριεύουν και θυμάται τους προγόνους της στην Κρήτη.
Εμείς οι φίλες του, του λέμε συνέχεια να μην μπαίνει στο νερό διότι θα βραχούν τα φτερά του και μετά θα πρέπει να τα στεγνώνει για να ξαναπετάξει...
Το Πουλιδάκι το γνώρισα στο Πανεπιστήμιο, αυτό με θυμάται όταν του πήρα την θέση σε μια παρουσίαση διότι "είχα δουλειά στην Μύκονο" όπως είπα και στον καθηγητή. Η ζωή τα έφερε να την ξαναδώ στην πρώτη μου δουλειά. Ήταν ήδη εκεί νομίζω 3 μήνες.
Από τότε το πουλιδάκι μπήκε στην ζωή μου και το έχω κατατάξει στον τομέα "φίλες-κολλητές". Όμως σε σχέση με τις άλλες φίλες κολλητές αυτή διαφέρει σε κάτι. Γενικά με τις φίλες μου και τους ανθρώπους που αγαπώ με πιάνει το προστατευτικό μου. Το πουλιδάκι (μιας και είναι και σπάνιο πουλί) δεν θέλω να μου το πειράζουν και να μου το στεναχωρούν, όχι ότι δεν είναι δυνατή, άλλά δεν θέλω να μου το πειράζουν είπαμε είναι σπάνιο πουλί!!!
Το πουλιδάκι όπως βλέπετε και στην φωτογραφία είναι πολύ όμορφο και γλυκό και όλο χαμογελάει. Εδώ την βλέπετε στο πρώην γραφείο μας που το είχαμε μετατρέψει σε "παιδική χαρά".

ΛΑΖΑΡΟΣ!!!


Επιτέλους σας δείχνω και μια φωτογραφία του Λάζαρου! Ο πιο όμορφος άντρας, ο πιο έξυπνος, ο πιο γλυκός και ο πιο ναζιάρης είναι αυτός.
Δείτε ταμπεραμέντο...
Δείτε αγριάδα στο μάτι...
Δείτε ομορφιά...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 14, 2005

Η ωρα είναι 16:24

Η ώρα είναι 16:24 και μόλις τελείωσα αυτό που είχα να κάνω... και σαν φυτούκλα πήγα στον συνάδελφο που συνεργαζόμαστε στο project και του είπα: "ταδε" τελείωσα έλα να το τεστάρουμε!!!!", ο "τάδε" μου απάντησε: Δεν μπορώ σχόλασα!!! Χαχαχα αισθάνθηκα σαν το μαλακισμένο της τάξης... Φυσικά (άλλο που δεν ήθελα) του είπα να έρθει αύριο πρώι-πρωί απ΄το γραφείο μου για να το τσεκάρουμε... Βέβαια εγώ το έχω δει να παίζει, αλλά ήθελα να το δούν και οι άλλοι!!!! Είμαι πολύ "σπαστικό"!!!
Σε λίγο φεύγω και εγώ, αλλά πρώτα θα "επισκεφτώ" κανά blog της blog-παρέας!!!!
Have a nice evening!!!!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 13, 2005

Τρίτη και 13!!!! (Μπρρρρρρ)

Σήμερα είναι Τρίτη και 13!!! Στην δουλειά όλα μέχρι στιγμής είναι "under control". Ελπίζω να μην συμβεί τίποτα κατά την διάρκεια της μέρας και τρέχουμε και δεν φτάνουμε... Κάτσε να κρατήσω και back-up του project για να βεβαιωθώ ότι δεν θα χτυπήσει την πόρτα μου ο κύριος Μέρφυ και με βρεί με το νεγκλιζε!!!!
Καλή σας μέρα λοιπόν!!!!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 12, 2005

Τι έκανα χτές???

Χτες ξύπνησα με το καλό (δηλαδή με ξύπνησε η Μίκα και τώρα έχει αρχίσει και ο Λάζαρος που παίρνει θάρρος και αφού με ξυπνά η Μίκα έρχεται και αυτός και γουργουρίζει μέσα στο αυτί μου. Βέβαια αυτό το ξύπνημα το λατρεύω). Με το που ξύπνησα λοιπόν πήγα έφτιαξα πρωινό και μετά άραξα στον καναπέ και έβλεπα τηλεόραση, όταν κουράστηκα από αυτό, γύρισα πλευρό και κοιμήθηκα!! Αυτό το έκανα μέχρι τις 17:30. Μιλάμε η απόλυτη ξεκούραση... να ξαπλώνεις από κρεββάτι καναπέ και από καναπέ κρεββάτι!!! Έφαγα φαγητό (μακαρόνια με σάλτσα αματριτσιάνα, το μωρό μου την έφτιαξε και είναι υπέροχος μάγειρας) και μετά μου έφτιαξε και έναν καφέ!! (Το ξέρω είναι τέλειος). Εντωμεταξύ ήρθαν και τα παιδιά (Χριστιάννα και Αντώνης και μαζί με τους δίπλα γειτόνους ( Πάνος -Νατάσσα) πήγαμε στο Allou...
Στον δρόμο αφού "φάγαμε " τρελή κίνηση τελικά είμασταν τυχεροί και δεν ταλαιπωρηθήκαμε με το πάρκινγκ (έφευγε ένας, να'ναι καλά ο άνθρωπος!!!). Τελικά με τα πολλά φτάσαμε στο πάρκο γύρω στις 20:30. Αφού κάναμε μια βόλτα γύρω-γύρω ώστε να δούμε και τα καινούργια παιχνίδια κάναμε ένα meeting ώστε να αποφασίσουμε που θα πάμε.
Πρώτα πήγαμε στην κάμπια (τρενάκι που πάει γρήγορα). Έπειτα πήγαμε στα συγκρουόμενα (πολύ γέλιο, είμασταν 6 άτομα στην παρέα και ο καθένας είχε το δικό του συγκρουόμενο) και στο τέλος, αφού πείσαμε τον Αντώνη και αφήσαμε τον Πάνο και την Νατάσσα να πάρουν Hot-dogs, πήγαμε στην φυγόκεντρο. Εκεί κατεβαίνοντας παραλίγο να "βγάλω" τα εντόσθια μου, αν και το ήξερα ότι ζαλίζομαι στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Τέλος πάντως χάρη στην φυγόκεντρο δεν έφαγα όλο το φαϊ μου οπότε δεν είχα και πολλές τύψεις.
Δίπλα στο Allou έχει ένα καινούργιο πάρκο που έχει extreme παιχνίδια. Πριν πάτε βεβαιωθείτέ ότι έχετε κάνει διαθήκη και έχετε φιλήσει την μανούλα σας!!! Έχει, εκτός από τα βασικά π.χ. Bungee jymping, ένα παιχνίδι που είναι ελεύθερη πτώση στην κυριολεξία.
Ανεβαίνεις σε ένα γερανό με ύψος περισσότερο από μια εξαόροφη πολυκατοικία και σου λένε πήδα στο δύχτι. Είδα να το κάνει ένας και έπαθα σοκ. Πηδάνε κανονικά πάνω στο δίχτυ, που βέβαια είναι τεράστιο σε εμβαδόν, αλλά και πάλι με τι θάρρος πηδάς? την μανούλα σου την σκέφτηκες? άμα σε έβλεπε εκεί πάνω θα πάθαινε εγκεφαλικό!!!
Τι να πώ πάντως αξίζει τον κόπο να πας έστω και για να δείς... Στο τέλος της βόλτας μας πήγαμε σε κάτι παιχνίδια που ρίχνεις 50 λεπτά και ανάλογα με το παιχνίδι, π.χ. ρίξε το τρενάκι δυνατά και δεν πόσους γύρους θα κάνει, και εκεί ρίξαμε τρελλά λεφτά. Το μωρό μου βγήκε το πιο δυνατό με 86 πόντους και εγώ βγήκα η πιο δυνατή στα κορίτσια με 46 πόντους!!! Μετά ήρθε και ένα γομάρι και έκανε 104 πόντους!!! Μμμμ το μωρό μου απλά είχε φάει πολύ και δεν είχε την κατάλληλη διάθεση να "ρίξει" το βαγονάκι...
Σας προτείνω να πάτε, αν δεν έχετε πάει ακόμα, στο Allou, ήταν πάρα πολύ ωραία!!!

Καλή βδομάδα!!!!

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 09, 2005

Παρασκευή-Παρασκευή!!! (Νο 10)

Ήρθε επιτέλους και η Παρασκευή... Τον τελευταίο καιρό νομίζω ότι οι μέρες περνούν πάρα πολύ γρήγορα και δεν καταλαβαίνω πότε έρχεται η Δευτέρα και πότε τελειώνει η βδομάδα.
Χτες με πήρε η Τσιτσίνα τηλέφωνο και αποφάσισα εκείνη την στιγμή να γράψω για την κολλητή μου.
Την Τσιτσίνα (ή Χριστίνα ή Τιτίνα ή μπαρμπούνι) την γνώρισα στο Πανεπιστήμιο. Ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα από το 2ο έτος. Έχει δύο τεράστια, εκφραστικά καταπράσινα ματάκια και το χρώμα του μαλλιού της είναι μάλλον απροσδιόριστο (αλλάζει χρώμα στο μαλλί πιο συχνά από ότι λάδια στο αμάξι).
Ο χαρακτήρας της είναι λίγο ασταθής, όχι προς τις φιλίες και τα συναισθήματά της, αλλά ως προς την τρέλλα που κουβαλάει μέσα της. Όταν μια πιάνει η μλκ και ξεκινάμε και κάνουμε σαν χαζά το βλέμμα της έχει κάτι το ψυχεδελικό που μου αρέσει πολύ.
Παρόλη την τρέλλα της είναι πανέξυπνη και φοβερή carrier woman (χτυπάει κάτι 12-ωρα...) και εγώ της φώνάζω για τα δικαιώματά της!!!! Έχει πολλούς φίλους από την ζωή της πριν από μένα (σε σημείο να κάνουμε πάρτυ για την γιορτή μας και να έχει γεμίσει ένα μαγαζί από τους φίλους της και φανταστείτε ότι της είχα πει να κάνει και περικοπές.)
Με το Χριστινάκι έχουμε πολλά κοινά σημεία:
  1. Τα αδέλφια μας γεννήθηκαν την ίδια ημερομηνία
  2. Περάσαμε πρώτα στο ΤΕΙ Χαλκιδος στο τμήμα ηλεκτρολογίας
  3. Ξαναδώσαμε και περάσαμε στο Πα.Πει.
  4. Ο πρώτος έρωτας της καθεμίας ήταν ένας φωτογράφος
  5. Όλοι μας οι πρώην είχαν "πάθος" με τα drugs
  6. Παιρνουμε πολλές φορές τα ίδια ρούχα (χωρίς να ξέρουμε ότι το έχει πάρει η άλλη)
  7. Έχουμε το ίδιο αμάξι (το πήραμε σχεδόν την ίδια εποχή)
  8. Η πρώτη μας δουλειά ήταν στην ίδια εταιρία
  9. Είχαμε τον ίδιο καθηγητή στην πτυχιακή
  10. ...(Χριστινάκι άμα έχω ξεχάσει τίποτα να το συμπληρώσεις)

Την Χριστίνα την ευγνομωνώ διότι σε δύσκολή φάση που πέρασα με έναν πρώην με στήριξε πολύ. Αυτός με πίεζε αρκετά να γυρίσω, αλλά είχαν γίνει πάρα πολλά πράγματα (θα σας τα πώ άλλη μέρα) και εγώ ήμουν ακόμα ερωτευμένη μαζί του αλλά με την βοήθεια την Τσιτσίνας, της άλλης κολλητής μου την Βασιλείας και του Πουλιδακίου κατάφερα να δείξω χαρακτήρα και να τον γράψω στα @@ μου.

Η Χριστίνα έχει γίνει τόσο καλό παιδί διότι μίλησε το γονίδιο μέσα της. Οι γονείς της είναι φοβεροί άνθρωποι και πάρα πολύ καλωσυνάτοι. Έχει και μια αδελφή πρότυπο (είναι manager από πολύ μικρή σε μεγάλες εταιρίες και δεν έχει κλείσει ακόμα τα 30!!!!!!!! μάλλον το έχει μέσα της το κορίτσι).

Επίσης η Χριστίνα έχει έναν τρόπο που μπορείς να την ξέρεις μόνο 2 μέρες και να της τα "ξεράσεις" όλα. Ξέρει τα πάντα για τους πάντες, χωρίς φυσικά να διαρρέει πληροφορίες.

Χριστινάκι ξέρεις πόσο σε αγαπάω και πόσο σε ευχαριστώ που είσαι φίλη μου.

Υ.Γ1. Πουλιδάκι μην τρώς τα πούπουλά σου, σε λίγες μέρες θα γράψω και για σένα...

Υ.Γ2. Χτες είχα βγεί με την Βασιλεία και είδα την Μαρινέλλα!!!!!μέσα σε ένα τεράστιο τζιπ!!!! Πάθαμε σοκ!!!!!

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 08, 2005

Γεγονότα που σημάδεψαν την ζωή μου

Στην τρυφερή ηλικία των 18 και για τα επόμενα 4 χρόνια έκανα σχέση με τον Δ. Ήταν το παιδί που όλοι οι γονείς θα ήθελαν να έχει σχέση η κόρη τους, καλός, γλυκός, χαριτωμένος, ευκατάστατος, μορφωμένος, από καλή οικογένεια κ.τ.λ. Ο Δ. ήταν τότε 22 κλεισμένα και σε λίγους μήνες θα τελείωνε το στρατιωτικό του στην αεροπορία (είπαμε από καλή οικογένεια με μεγάλο βίσμα). Ο Δ. ήταν μοναχοπαίδι και οι γονείς του τον έκαναν σε μεγάλη ηλικία λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Όπως ήταν φυσικό δεν του χαλάγανε χατίρι ό,τι τους ζητούσε ο Δ. το είχε την επόμενη μέρα. Βέβαια το άξιζε γιατί όπως είπα και πριν ήταν πολύ καλό παιδί παρά τα παραπανήσια χάδια που είχε εισπράξει από τους γονείς του.

Ο Δ. όμως είχε μεγάλη αδυναμία στην ταχύτητα. Την λάτρευε και επειδή ήταν νέος δεν φοβόταν τις συνέπειες. Ο μπαμπάς του για να τον ευχαριστήσει του πήρε ένα πολύ γρήγορο αμάξι που κάθε νέος της ηλικίας του θα ποθούσε. Κάθε μέρα έκανε πάνω από 100 km σε βόλτες και πάντοτε πήγαινε με διπλάσια ταχύτητα από το όριο ταχύτητας, 50 έγραφε το σήμα? με 100 πήγαινε... 100 έγραφε το σήμα? με 200 πήγαινε και πάει λέγοντας.

Ήταν 10 Ιανουαρίου τότε και είμασταν μαζί σχεδόν 2 μήνες. Είχαμε κανονίσει να πάμε για καφέ γύρω στις 16:00 στο αγαπημένο μας στέκι. Ήρθε με πήρε από το σπίτι και φύγαμε με το ταχύτατο αμάξι. Αφού ήπιαμε τον καφέ μας αποφασίσαμε να πάμε και μια βόλτα καθότι Σάββατο. Εγώ το βράδυ είχα να πάω σε ένα πάρτυ μιας ξαδέλφης μου και γι'αυτό το αργότερο θα πρέπει να ήμουν στις 19:00 στο σπίτι. Όμως δεν τα είχα υπολογίσει καλά.

Στην διαδρομή μαλώσαμε (πάντοτε με ήπιο και πολιτισμένο τρόπο) και από τα νεύρα μου τον είπα βλάκα. Αυτός τότε πάτησε το γκάζι με τέτοιο μίσος που σε μια στροφή απότομη που μέση ταζύτητα είχε τα 40 Km εμείς "μπήκαμε" με 160. Τότε έχασα το φώς μου. Η επόμενη σκηνή με βρήκε πεταμένη στην άκρη του δρόμου με το χέρι μου πάνω στην άσφαλτο.

Ήμουν λιπόθυμη τουλάχιστον 15 λεπτά. Ο Δ. είχε πάθει ένα είδος αμνησίας και δεν θυμόταν ότι ήμουν και εγώ μέσα στο αμάξι. Όταν ξύπνησα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω άν είμαι αρτιμελής, αν μπορώ να θυμηθώ την παράγωγο του 3 x τετράγωνο και μετά μάζεψα το χέρι μου από την άσφαλτο για να μην με πατήσει καμιά νταλίκα.

Είμασταν πολύ τυχερή καθότι έγινε το ατύχημα έξω από την Πετρόλα και έστειλαν αμέσως ασθενοφόρο. Δεν θα ξεχάσω την θολούρα τον ήχο της σειρήνας. Τα κλάμματα και των κρύο ιδρώτα του Δ. Δεν θα ξεχάσω την μαμά μου ότν είδε το σχεδόν πολτοποιημένο μου πρόσωπο. (ο πρωταθλητισμός που είχα εγκαταλήψει πριν από 1 χρόνο ήταν αρκετός για να σφίξουν οι μυες μου και να μην σπάσω ούτε νύχι) το πρόσωπο όμως δεν έχει προστατευτικό οπότε διαλύθηκε η δεξιά μεριά του μέτωπού μου και το πάνω μέρος του κρανίου, μου ξυρίσαν τα μισά μου μαλλιά και έσπασε η μύτη μου.

Την γλίτωσα χωρίς εγχείρηση και με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ο μπαμπάς μου όμως από τότε έχει πίεση και η μαμά μου όποτε την ζητούν στο τηλέφωνο με το επώνυμό της της κόβονται τα πόδια.

18:30- στο πατρικό μου:
Οι γονείς μου εκείνο το απόγευμα ήταν πολύ ήρεμοι και ετοιμάζονταν διότι θα έρχονταν μαζί μας (έχω και ένα μεγαλύτερο αδελφό). Εκείνη την στιγμή η μαμά μου σιδέρωνε την φούστα της όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Η κυρία Τάδε? από την τροχαία τηλεφωνό δεν έγινε κάτι σημαντικόΤης μαμάς μου της πέφτει το ακουστικό, φωνάζοντας: το παιδί μου....Το αρπάζει ο μπαμπάς μου και ακούει τον αστυνομικό προσεχτικά. Έπειτα βρίζοντας και προσευχόμενος ταυτόχρονα αρπάζει μαμά και αδελφό και έρχονται στο νοσοκομείο. Στον δρόμο ειδοποιούν τους πάντες (που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην περίθαλψή μου) για κάθε ενδεχόμενο.

Όταν με είδαν (μου είπαν μετά από μήνες οι φίλοι και συγγενείς) πως εκείνο το βράδυ ο μπαμπάς μου έβγαλε πολλές άσπρες τρίχες, η μαμά μου δεν έπαψε να κλαίει και ο αδελφός μου χτύπαγε συνέχεια το κεφάλι του στον τοίχο. Εγώ είδα το πρόσωπό μου μετά από 2 βδομάδες στον καθρέφτη. Έπρεπε να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο για να κάνω πλαστικές και να μην φαίνεται τώρα σχεδόν τίποτα. Ο Κύριος Κουτσόγιωργας (διευθυντής πλαστικής χειρουργικής στο Ιατρικό) έκανε θαύματα και στην ηλικία των 19 είχα πάλι το πρόσωπό μου και μια γαλλική μυτούλα.

Ο Δ. δεν είχε πάθει τίποτα μόνο 5 ράμματα πίσω στο κεφάλι. Η μαμά μου όταν τον είδε τον αγκάλιασε και τον παρηγορούσε διότι ο Δ. ήταν ακόμα παιδί. Ο μπαμπάς μου και γενικά όλη μου η οικογένεια του συμπεριφέρθηκε κόσμια και συνεχίσαμε την σχέση μας για 4 χρόνια χωρίς ποτέ να του καταρρίψω ευθύνες γι'αυτό που πέρασα. Εκεί κατάλαβα τι καλοι άνθρωποι είναι οι γονείς μου και πως δεν έχουν κακιά μέσα τους.

Το αυτοκίνητο έγινε σμπαράλια και πουλήθηκε για ανταλλακτικά. Ο μπαμπάς του Δ. πήρε στον γιό του μέσα σε ένα δίμηνο το ίδιο αμάξι, στα ίδια κυβικά, στο ίδιο χρώμα για να μην πάθει ο γιόκας του κόμπλεξ και δεν πορέσει ξανά να οδηγήσει. Ευτυχώς ο Δ. έχει πιο πολύ μυαλό από τον μπαμπά του και πλέον είναι ένας πολύ συνειδητοποιημένος οδηγός.

Βέβαια ήταν τόσο γκαντέμης που μαζί του:
  • έπαθα τροχαίο
  • έκαψα την γαμπα μου στο μηχανάκι μου είχαμε νοικιάσει στην Ζάκυνθο
  • αναποδογύρισε το snow-mobile στον Παρνασσο και εγώ βρέθηκα καταπλακωμένη από 200 κιλά μηχάνημα
  • Σε ένα μας ταξίδι αεροπορικό, ευτυχώς αργήσαμε και χάσαμε την πτήση αλλιώς θα πέρναμε και άλλους στον λαιμό μας

Μετά από όλα αυτά και επειδή τα σημάδια της μοίρας ήταν πολλά και τρανταχτά τον χώρισα και από τότε δεν έχω πάθει ούτε γρατζουνιά...

Α να χαθεί ο κατσικοπόδαρος!!!! φτου-φτου-φτου που τον μελέτησα....

Πόσο μου τι δίνει...

Πόσο μου την δίνει ο Έλληνας που νομίζει ότι μπορεί να με κοροϊδέψει... Η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι:
Χτες είχα κανονίσει να βγώ να δω τις φίλες μου (Νικόλ, Χριστίνα, Έλενα). Μπήκα λοιπόν στο αυτοκινητάκι μου και βλέπω πως είχε μόνο δύο γραμμές βενζίνη (και καθότι κάνω 100 km πήγαινε-έλα κάθε μέρα στην Αττική οδό) είπα να βάλω βενζίνη. Στον δρόμο λοιπόν σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο που είχε τιμή στην αμόλυβδη 0,992 ευρώ. "Ωπ", λέω ο άνθρωπός μου... σταματάω και του δίνω 20. Γενικά πριν φύγω από το βενζινάδικο κοιτάω να δώ πόσα λίτρα για χ ευρώ, και που λέτε τι είδαν τα ματάκια μου;;; 20 ευρώ για 19,02 λίτρα!!!!! Λέω δεν είναι δυνατόν αφού έκανε 0,992 ευρώ/λίτρο. Κοιτάω λίγο καλύτερα και βλέπω ότι μου έβαζε βενζίνη έναντι 1,058. Δεν του είπα τίποτα. Δεν θα χάλαγα την βραδιά μου για έναν ηλίθιο που νομίζει ότι επειδή δεν μίλησα δεν κατάλαβα κίολας... Απλά στεναχωρήθηκα για τους συνανθρώπους μου και για την νοοτροπία του μαλάκα του Έλληνα που χρησιμοποιεί το μυαλό του για να κλέψει και να κοροϊδέψει. Ειλικρινά λυπάμαι πολύ...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 07, 2005

Με τι μετριέται η φιλία??

1ος στοχασμός
Μέχρι λίγο καιρό πριν "μέτραγα" το μέγεθος μιας φιλίας με τον χρόνο. Δηλαδή είμαι φίλη με την τάδε 10 χρόνια τότε είναι κολλητή μου, είμαι φίλη με την άλλη 5 χρόνια τότε είναι φίλη αλλά όχι κολλητή μου. (το παράδειγμα είναι τυχαίο) Με τα σκαμπίλια της ζωής, αποξένωση των ανθρώπων και την διάλυση μιας φιλίας 30 χρόνων (όχι δικιά μου, της μαμάς μου) κατάλαβα ότι η φιλία δεν μετριέται από τα χρόνια αλλά από τα συναισθήματα και με τό πόσο νιώθεις με τον άλλον άνετα. (μπράβο βρε είσαι εξυπνοπούλι!!!)

2ος στοχασμός/προβληματισμός
Μένω στο πατρικό μου από τότε που γεννήθηκα (26 ολόκληρα έτη) και έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι όποτε μένω. Δεν αντέχω άλλο πρέπει να κάνω το δικό μου ξεκίνημα και να ζήσω εγώ και ο εαυτός μου. Βέβαια το οικονομικό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά με αντάλλαγμα να μείνω μόνη μου εγώ και το γατί μου μπορώ να κάνω πολλές θυσίες.

Τι θα ήθελα να γίνει με τις αρχές του έτους 2006
  • Να μπορώ να μένω κάπου όπου θα βλέπω κάθε μέρα το γατί μου ( τώρα φιλοξενείται από τον Ανδρέα και όταν κοιμάμαι εκεί τον βλέπω)

Μόνο αυτό θέλω... δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο!!!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 06, 2005

Και εγώ πότε θα γίνω πλούσιος;;;;;

Ο Ανδρέας έχει πάρει σπίτι δίπλα-δίπλα με τον κολλητό του (Πάνος) (στον ίδιο όροφο που τους χωρίζει ένας τοίχος). Ο Πάνος συζεί και ωσονούπω (το έγραψα σωστά??) θα αποκαταστήσει το Νατασσάκι και ο Ανδρέας ψευτοσυζεί με εμένα αφού που με χάνεις που με βρίσκεις είμαι στο σπίτι του αλλά τα ρούχα μου είναι όλα στο πατρικό μου! Τεσπα... (που λέτε και οι περισσότεροι) δίπλα τα παιδιά είχαν καλέσει τον Μάνθο και τον Παντελάκο και εμείς δίπλα είχαμε καλέσει τον Αντωνάκη και την Χριστιάνα.
Αφού φάγαμε ο καθένας στο σπίτι που έπρεπε, μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του Ανδρέα και καθήσαμε να συζητήσουμε περί ανέμων και υδάτων. Το ξεκίνημα έγινε με μας που είπαμε ότι θα παρατήσουμε τα πάντα (μαμα, μπαμπά, προγραμματισμό) και θα πάμε στην ωραία Νάξο και θα φυτεύουμε ραδίκια, μαρούλια και άλλα ζαρζαβατικά και θα τα πουλάμε. Μετά ο Αντωνάκης είπε : ¨΄Οχι ρε Ανδρέα θα κάνουμε μια επιχείρηση"
Ανδρέας είπε: "Μου πρότειναν συνεργασία για ένα μπαράκι στην Νάξο πάμε μαζί?"
Αντώνης είπε: "Ναι-Ναί έχω το χρήμα!!!!"
Ανδρέας είπε : "Οκ θα το κανονίσω"
και μετά ξεκίνησε η κουβέντα μέχρι και για το πως θα χωρίσουν τα ωράρια στο bar-άκι.
Έπειτα ήρθαν και οι δίπλα και ξεκίνησε μια συζήτηση πάλι τέτοιου είδους!!!
Φέτος το καλοκαίρι έχω ακούσει χιλιάδες ιδέες για το πως θα βγάλουμε γρήγορο και εύκολο χρήμα. Τι για ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια, τρατορίες, ταβερνάκια, κουτουκάκια, μπαράκια, ζαρζαβατικά και ότι πιο "πρωτότυπο" μπορείς να φανταστείς. Έχω κουραστεί από αυτή την κατάσταση με τα λεφτά και ειλικρινά σε λίγο θα μου στρίψει. Και απευθύνομαι λοιπόν στον Ανδρέα και σε όλους τους μελλοντικούς "επιχειρηματίες" : για χαλαρώστε βρε παιδιά και μην το κυνηγάτε το χρήμα με τρύπιες απόχες. Το χρήμα άμα είναι να σου έρθει θα σου έρθει... και άντε στρωθείτε στην δουλειά διότι για αυτόν τον μήνα με ΤΕΒΕ, ΦΠΑ και σου 'πα - μού 'πες με βλέπω να τρώω τις κονσέρβες του Λάζαρου!!!!!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 05, 2005

Τελικά είμαι πολύ παρατηρητική!!!

Και εκεί που διάβαζα άλλων blogs είδα ότι μπορείς να "παίξεις" και με τα χρώματα!!!
Για να φανταστείτε όταν άλλαζα χρώματα (μια φορά το έκανα διότι βαριόμουν), τα άλλαζα με κώδικα και τα enter τα έβαζα και αυτά με κώδικα!!! Αχ τι σου κάνει η πολύ επιστήμη... Σε τυφλώνει και δεν βλέπεις δίπλα το άλλο το tab που λέει "Compose".
  • Βάζει και Bullets!!!!
  • ...
  • ...

Εεε!!! δεν μπορώ να σκεφτώ τι τίτλο να βάλω...

Σήμερα ήρθα στην δουλειά, άνοιξα το pc μου, μπήκα στο outlook και είδα την ειδοποίηση ότι δύο ακόμα post να με περιμένουν στο blog μου. Είμαι πολύ χαρούμενη αλλά και νυσταγμένη λόγω Δευτέρας. Αφού έχω φίλους σε τούτη την "blog-οκενωνία" θα μοιραστώ το πρόβλημά μου:
Ο Ανδρέας θα με χωρίσει.. Έχω ένα κακό χούι (και λούι και ντούι) δεν μπορώ μετά τις 22:30 να παρακολουθήσω έργο, πέφτω αμέσως για ύπνο!!! Χτες μου το είπε ξεκάθαρα :"Goldie είμαστε μαζί 2 χρόνια (ο Ανδρέας από τότε που κλείσαμε χρόνο λέει ότι είμαστε 2 χρόνια μαζί, στην ουσία είμαστε 1 χρόνο και 2 μήνες μαζί) και ένα έργο δεν έχουμε δει μαζί, όλο κοιμάσαι και το βλέπω μόνος μου!!!!" Αλλά βρε παιδιά δεν μπορούσα να κρατηθώ... είχα πάρει τον Λάζαρο αγκαλιά, ο οποίος γουργούριζε και είχα ξαπλώσει στον super καναπε με 30 μαξιλάρια γύρω μου... Εεεε τι να κάνω και εγώ η υπναρου την έπεσα!!!!
Πρέπει επισης να πω ότι το μεσημέρι κοιμήθηκα μιαμισή ώρα και κατά τις 19:30 ξύπνησα και ήπια και ένα espresso. Μάλλον τώρα που έπιασε λίγο ψύχρα αρχίζω να πέφτω σε χειμερία νάρκη.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 02, 2005

Είμαι πολύ συγκινημένη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Είμαι πολυ συγκινημένη... διότι ο Καλτσόβρακος μου άφησε comment!!!! Ο πρώτος γνωστός-άγνωστος που άφησε ένα σχόλιο!!!! Αχ ευχαριστώ πολύ καλτσόβρακε για την συγκίνηση που μου προσέφερες!!! Τελικά είναι πολυ τυχερή η ψιλικατζού... ξέρεις πως να κάνεις μια γυναίκα ευτυχισμένη!!! ;)

Παρασκευή-Παρασκευή!!! (Νο 9)

Σήμερα είναι για άλλη μια φορά Παρασκευή-Παρασκευή!!
Χτές είχα πάει μαζί με το Χριστινάκι στο "Gala" μη χέσω!!! για ένα μεταπτυχιακό. Και τώρα θα ξεσκεπάσω την ψωνάρα μου: Δεν δέχομαι να με διδάσκουν άνθρωποι που δεν έχουν Phd. Δεν το δέχομαι με τίποτα βρε αδελφέ. Στο πανεπιστήμιο έκανα μαθήματα με ανθρώπους με τα εξής χαρακτηριστικά:
Πρόεδρος στην τεχνητή νοημοσύνη στην Ελλάδα,
Ένας από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη
και γενικά άνθρωποι που είχαν πάρει phd με τον ιδρώτα τους και περάσαν πολύ δύσκολά για να πάρουν μια θέση στο Πα.Πει.
Πλέον το ΜΒΑ δεν κάνει ξεχωριστό έναν επιστήμονα, απλά του δίνει μια εξεδικευμένη γνώση. Το Phd είναι αυτό που σε κάνει διδάκτορα και ικανό να διδάξεις διότι απλά έχει δεί σχεδόν τα πάντα σε έναν συγκεκριμένο τομέα.
Τέλος πάντων... Μετά ήρθε και μας βρήκε και το Πουλιδάκι και πήγαμε όλες μαζί στο Πόλις και σαβουριάσαμε club sandwich και κρασί. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία!! Κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι γυρίζαμε από την (παλιά) δουλειά. Ωραίες μέρες... πλέον τις σκέφτομαι χωρίς κακία και τσαντίλα.
Υ.Γ1. πάλι νύσταζα εχτές και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Σήμερα φυσικά ξύπνησα στις 5:20 το πρωί και με πιάσαν τα νεύρα μου. Ενώ νυστάζω και θέλω να κοιμηθώ, κάτι μέσα μου με ξυπνάει και δεν με αφήνει να κοιμηθώ!!! Άντε να δούμε τι θα κάνω
Τσιτσίνα τελικά πότισα χτες!!!!

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 01, 2005

Καλό Μήνα!!!!

Σήμερα που λέτε μπήκε ο Σεπτέμβρης! Επίσης σήμερα είναι Πέμπτη και νομίζω ότι η βδομάδα πέρασε σαν νερό. Καλά πότε ήμουν που αγωνιούσα να βγάλω εισιτήριο για Νάξο, πότε έπαιρνα το λιμενικό για να ρωτήσω αν θα φύγει το καράβι, πότε πάτησα το ποδαράκι μου στα χαρισματικά χώματα της Νάξου, πότε έφυγα από Νάξο, πότε ήρθα στην δουλειά, πότε περάσαν κιόλας 2 βδομάδες δουλειάς ούτε που το κατάλαβα.
Σήμερα θα κατέβω και στο κέντρο για ένα μεταπτυχιακό του ΑΙΤ και επί της ευκαιρίας θα κάτσουμε με το Χριστινάκι και για κανά ποτάκι. Το έχω επιθυμήσει πάρα πολύ το Χριστινάκι και έχω επιθυμήσει πολύ επίσης να πάμε στο κέντρο για ποτό όπως κάναμε παλιά και με τις υπόλοιπες τσούπρες. Όσο θυμάμαι τις τσαντίλες μου από την δουλειά που έσβηνα με κόκκινο κρασί/Mac Farland από το Polis ή με daquiri από τα "τρία γουρούνια". Ωραίες στιγμές!!! Το μόνο πράγμα που θα μου λείψει.
Αυτά. Μπορεί να τα πούμε και later!!!!