Γεγονότα που σημάδεψαν την ζωή μου

Στην τρυφερή ηλικία των 18 και για τα επόμενα 4 χρόνια έκανα σχέση με τον Δ. Ήταν το παιδί που όλοι οι γονείς θα ήθελαν να έχει σχέση η κόρη τους, καλός, γλυκός, χαριτωμένος, ευκατάστατος, μορφωμένος, από καλή οικογένεια κ.τ.λ. Ο Δ. ήταν τότε 22 κλεισμένα και σε λίγους μήνες θα τελείωνε το στρατιωτικό του στην αεροπορία (είπαμε από καλή οικογένεια με μεγάλο βίσμα). Ο Δ. ήταν μοναχοπαίδι και οι γονείς του τον έκαναν σε μεγάλη ηλικία λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Όπως ήταν φυσικό δεν του χαλάγανε χατίρι ό,τι τους ζητούσε ο Δ. το είχε την επόμενη μέρα. Βέβαια το άξιζε γιατί όπως είπα και πριν ήταν πολύ καλό παιδί παρά τα παραπανήσια χάδια που είχε εισπράξει από τους γονείς του.

Ο Δ. όμως είχε μεγάλη αδυναμία στην ταχύτητα. Την λάτρευε και επειδή ήταν νέος δεν φοβόταν τις συνέπειες. Ο μπαμπάς του για να τον ευχαριστήσει του πήρε ένα πολύ γρήγορο αμάξι που κάθε νέος της ηλικίας του θα ποθούσε. Κάθε μέρα έκανε πάνω από 100 km σε βόλτες και πάντοτε πήγαινε με διπλάσια ταχύτητα από το όριο ταχύτητας, 50 έγραφε το σήμα? με 100 πήγαινε... 100 έγραφε το σήμα? με 200 πήγαινε και πάει λέγοντας.

Ήταν 10 Ιανουαρίου τότε και είμασταν μαζί σχεδόν 2 μήνες. Είχαμε κανονίσει να πάμε για καφέ γύρω στις 16:00 στο αγαπημένο μας στέκι. Ήρθε με πήρε από το σπίτι και φύγαμε με το ταχύτατο αμάξι. Αφού ήπιαμε τον καφέ μας αποφασίσαμε να πάμε και μια βόλτα καθότι Σάββατο. Εγώ το βράδυ είχα να πάω σε ένα πάρτυ μιας ξαδέλφης μου και γι'αυτό το αργότερο θα πρέπει να ήμουν στις 19:00 στο σπίτι. Όμως δεν τα είχα υπολογίσει καλά.

Στην διαδρομή μαλώσαμε (πάντοτε με ήπιο και πολιτισμένο τρόπο) και από τα νεύρα μου τον είπα βλάκα. Αυτός τότε πάτησε το γκάζι με τέτοιο μίσος που σε μια στροφή απότομη που μέση ταζύτητα είχε τα 40 Km εμείς "μπήκαμε" με 160. Τότε έχασα το φώς μου. Η επόμενη σκηνή με βρήκε πεταμένη στην άκρη του δρόμου με το χέρι μου πάνω στην άσφαλτο.

Ήμουν λιπόθυμη τουλάχιστον 15 λεπτά. Ο Δ. είχε πάθει ένα είδος αμνησίας και δεν θυμόταν ότι ήμουν και εγώ μέσα στο αμάξι. Όταν ξύπνησα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω άν είμαι αρτιμελής, αν μπορώ να θυμηθώ την παράγωγο του 3 x τετράγωνο και μετά μάζεψα το χέρι μου από την άσφαλτο για να μην με πατήσει καμιά νταλίκα.

Είμασταν πολύ τυχερή καθότι έγινε το ατύχημα έξω από την Πετρόλα και έστειλαν αμέσως ασθενοφόρο. Δεν θα ξεχάσω την θολούρα τον ήχο της σειρήνας. Τα κλάμματα και των κρύο ιδρώτα του Δ. Δεν θα ξεχάσω την μαμά μου ότν είδε το σχεδόν πολτοποιημένο μου πρόσωπο. (ο πρωταθλητισμός που είχα εγκαταλήψει πριν από 1 χρόνο ήταν αρκετός για να σφίξουν οι μυες μου και να μην σπάσω ούτε νύχι) το πρόσωπο όμως δεν έχει προστατευτικό οπότε διαλύθηκε η δεξιά μεριά του μέτωπού μου και το πάνω μέρος του κρανίου, μου ξυρίσαν τα μισά μου μαλλιά και έσπασε η μύτη μου.

Την γλίτωσα χωρίς εγχείρηση και με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ο μπαμπάς μου όμως από τότε έχει πίεση και η μαμά μου όποτε την ζητούν στο τηλέφωνο με το επώνυμό της της κόβονται τα πόδια.

18:30- στο πατρικό μου:
Οι γονείς μου εκείνο το απόγευμα ήταν πολύ ήρεμοι και ετοιμάζονταν διότι θα έρχονταν μαζί μας (έχω και ένα μεγαλύτερο αδελφό). Εκείνη την στιγμή η μαμά μου σιδέρωνε την φούστα της όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Η κυρία Τάδε? από την τροχαία τηλεφωνό δεν έγινε κάτι σημαντικόΤης μαμάς μου της πέφτει το ακουστικό, φωνάζοντας: το παιδί μου....Το αρπάζει ο μπαμπάς μου και ακούει τον αστυνομικό προσεχτικά. Έπειτα βρίζοντας και προσευχόμενος ταυτόχρονα αρπάζει μαμά και αδελφό και έρχονται στο νοσοκομείο. Στον δρόμο ειδοποιούν τους πάντες (που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην περίθαλψή μου) για κάθε ενδεχόμενο.

Όταν με είδαν (μου είπαν μετά από μήνες οι φίλοι και συγγενείς) πως εκείνο το βράδυ ο μπαμπάς μου έβγαλε πολλές άσπρες τρίχες, η μαμά μου δεν έπαψε να κλαίει και ο αδελφός μου χτύπαγε συνέχεια το κεφάλι του στον τοίχο. Εγώ είδα το πρόσωπό μου μετά από 2 βδομάδες στον καθρέφτη. Έπρεπε να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο για να κάνω πλαστικές και να μην φαίνεται τώρα σχεδόν τίποτα. Ο Κύριος Κουτσόγιωργας (διευθυντής πλαστικής χειρουργικής στο Ιατρικό) έκανε θαύματα και στην ηλικία των 19 είχα πάλι το πρόσωπό μου και μια γαλλική μυτούλα.

Ο Δ. δεν είχε πάθει τίποτα μόνο 5 ράμματα πίσω στο κεφάλι. Η μαμά μου όταν τον είδε τον αγκάλιασε και τον παρηγορούσε διότι ο Δ. ήταν ακόμα παιδί. Ο μπαμπάς μου και γενικά όλη μου η οικογένεια του συμπεριφέρθηκε κόσμια και συνεχίσαμε την σχέση μας για 4 χρόνια χωρίς ποτέ να του καταρρίψω ευθύνες γι'αυτό που πέρασα. Εκεί κατάλαβα τι καλοι άνθρωποι είναι οι γονείς μου και πως δεν έχουν κακιά μέσα τους.

Το αυτοκίνητο έγινε σμπαράλια και πουλήθηκε για ανταλλακτικά. Ο μπαμπάς του Δ. πήρε στον γιό του μέσα σε ένα δίμηνο το ίδιο αμάξι, στα ίδια κυβικά, στο ίδιο χρώμα για να μην πάθει ο γιόκας του κόμπλεξ και δεν πορέσει ξανά να οδηγήσει. Ευτυχώς ο Δ. έχει πιο πολύ μυαλό από τον μπαμπά του και πλέον είναι ένας πολύ συνειδητοποιημένος οδηγός.

Βέβαια ήταν τόσο γκαντέμης που μαζί του:

• έπαθα τροχαίο
• έκαψα την γαμπα μου στο μηχανάκι μου είχαμε νοικιάσει στην Ζάκυνθο
• αναποδογύρισε το snow-mobile στον Παρνασσο και εγώ βρέθηκα καταπλακωμένη από 200 κιλά μηχάνημα
• Σε ένα μας ταξίδι αεροπορικό, ευτυχώς αργήσαμε και χάσαμε την πτήση αλλιώς θα πέρναμε και άλλους στον λαιμό μας

Μετά από όλα αυτά και επειδή τα σημάδια της μοίρας ήταν πολλά και τρανταχτά τον χώρισα και από τότε δεν έχω πάθει ούτε γρατζουνιά...

Α να χαθεί ο κατσικοπόδαρος!!!! φτου-φτου-φτου που τον μελέτησα....