Άντε πάλι τα ίδια &%$*#((@@

Τι να πώ για τον εαυτό μου... Πάλι έχασα τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου και ευτυχώς που ήταν ο Ανδρέας σπίτι και πήρα το δικό του. Δεν πάω καθόλου καλά! Τώρα ένας Θέος ξέρει που είναι τα κλειδιά μου.
Χτες έδωσα και αίμα για τον Παντελή. Ήταν η πρώτη φορά που έδωσα αίμα και μπορώ να πω ότι ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Μέχρι να κάτσω στο κρεββάτι και να μου βάλουν την βελόνα στην φλεβίτσα μου, πέρασε μπροστά μου όλη μου η ζωή. Πρέπει επίσης να πω, πως η βελόνα ήταν πολύ χοντρή. Κάπου στο τέλος της αιμοδοσίας μου κόπηκε το αίμα και δεν έβγαινε άλλο και εγώ πίεζα την μπαλίτσα και την ξαναπίεζα μέχρι που επιτέλους ήρθε η λύτρωση και μου έδωσαν πορτοκαλαδίτσα, τυράκι και 2 φρυγανιές για να ισιώσω. Ήταν φοβερή εμπειρία, θα το ξανακάνω!!!!
Βαριέμαι σήμερα. Αύριο μπορεί να φύγει το μωρό μου και θα πάω να μείνω στο Μαρούσι μαζί με τα παιδιά. Άχ πόσα τα αγαπάω, νιώθω πολύ τυχερή που στον δρόμο μου συνάντησα την Μίκα και τον Λάζαρο. Η Μίκα τετραπέρατη, παιχνιδιάρα και πεισματάρα και ο Λάζαρος γλυκός, τρυφερός και ναζιάρης. Τι άλλο θέλω?