Αθλήτρια στίβου...

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον στίβο όταν πήγαινα πρώτη δημοτικού. Ήμουν ένα παιδάκι 24 κιλά (ήμουν σχεδόν σκελετός) και ταχύτατο!!! Τότε μέναμε στο Νέο κόσμο και πήγαινα για προπόνηση στο στάδιο του Εθνικού. Για πολλούς θεωρούμουν ταλέντο διότι ο σωματότυπός μου ήταν ιδανικός για αθλήτρια δρόμου.
Όταν πήγαινα Τρίτη δημοτικού έγινε απο το Σ.Ε.Γ.Α.Σ. μια μεγάλη κίνηση. Σε όλους τους δήμους της Ελλάδας είχαν μαζέψει όλα τα παιδάκια μετάξυ 7-10 χρονών, και με αγωνίσματα πήραν τα καλύτερα. Το πρόγραμμα λεγόταν "Ταλέντα" και είχαν σκοπό να προετοιμάσουν νέους αθλητές για την Ολυμπιάδα του 1996. Όπως ήταν φυσικό είχα βγεί 1η (και με διαφορά) στα 50 μέτρα και ο χρόνος δήλωνε πως ήμουν πολύ μεγάλο ταλέντο. Παρ'ολο που στο 1000 μέτρα βγήκα πρώτελευταία με ειδοποιήσαν και εκεί πλέον άνηκα σε μια ομάδα.
Η ομάδα των "Ταλέντων" προπονήτο στο στάδιο του Εθνικού και είμασταν περίπου 20 παιδάκια. Περιττό να σας πω πως δεν υπήρχε ούτε αγοράκι που να με νικάει!!! Η προπονήτριά μου η Άρτεμις (αθλήτρια στο ακόντιο) με λάτρευε και με πίστευε πολύ. Είχα κατέβει και σε έναν αγώνα, σαν ημερίδα, στο Σ.Ε.Φ. που ήταν όλα τα "Ταλέντα" και είχα βγεί πρώτη.
Στην Πέμπτη δημοτικού ο μπαμπάς μου αποφάσισε να μετακομίσουμε Ελευσίνα διότι η δουλειά του ήταν εκεί και τον είχαν φάει οι δρόμοι. Γράφτηκα στο πρόγραμμα των "Ταλέντων" της Ελευσίνας και πήγα... Τα παιδιά αυτά έκαναν προπόνηση στο προαύλιο του σχολείου (!!!) εγώ είχα μάθει στα ταρτάν του Εθνικού και όταν το είδα αυτό τρελλάθηκα!!!
Η αγάπη μου όμως για τον αθλητισμό υπερίσχυσε... Δεν θυμάμαι χρονολογία αλλά ήταν τότε που χάσαμε την Ολυμπιάδα. Τότε τα "Ταλέντα" έπαψαν να χορηγούνται απο το κράτος και το πρόγραμμα τερματίστηκε. Τότε γράφτηκα στο Πανελευσινιακό!
Εκεί προπονητής μου ήταν ο Κώστας, ήταν νέος και έκανε πολύ καλά την δουλειά του. Χάλαγε πολλές ώρες στο στάδιο μέσα στις βροχές και το κρύο. Το στάδιο του Πανελευσινιακού ήταν χωμάτινο και χωρίς προβολείς οπότε αποφάσισε ο Κώστας να μας πηγαίνει στο Ολυμπιακό στάδιο για προπόνηση με το αυτοκίνητό του, καίγοντας βενζίνη που πλήρωνε αυτός και κάνοντας άπειρα χιλιόμετρα καθημερινά (τότε δεν υπήρχε η Αττική οδό). Τα Σάββατα πηγαίναμε στο Χαϊδάρι για αντοχή.
Εκεί γύρω στην πρώτη γυμνασίου με δευτέρα ψήλωσα απότομα και έχασα την ταχύτητά μου. Ήμουν πλέον μια καλή αλλά όχι η καλύτερη στις ταχύτητες. Τότε πήραμε με τον προπονητή μου την μεγάλη απόφαση, θα έκανα άλμα εις ύψος. Στην αρχή ήμουν πολύ χάλια διότι το θεωρούσα βαρετό, με πήγε σε αγώνες, έβαλε να μου μιλήσουν αθλήτριες όπως η Συροπούλου και η Γκαβέρα και το πήρα απόφαση... ήμουν αθλήτρια του ύψους!
Στην ηλικία των 14-15 έκανα τον πιο μεγάλο αγώνα μου... το σχολικό πρωτάθλημα. Είχα βγεί 4η στην Ελλάδα και στην Κύπρο με 1.60 ρεκόρ (με ισοφάριση την 3η και 2η αλλά λόγω προσπαθειών είχα βγεί 4η)!. Είχα κάνει αγώνα μέχρι και με την Μπακογιάννη!!!
Όμως το όνειρο σταμάτησε νωρίς... Τραυματίστηκα στην πατούσα και στο γόνατο με χονδροπάθεια και άργησα να επανέλθω, είχα ερωτευτεί και τον Γιώργο εκείνη την εποχή και μου είχε πάρει τα μυαλά! Έπειτα έπρεπε να πάρω μαι μεγάλη απόφαση στην ζωή μου... ή στίβος ή πανεπιστήμιο, και διάλεξα το 2ο!!!!!

Ακόμα δεν ξέρω αν πήρα την σωστή απόφαση... Όμως πάντα όταν βλέπω στρώμα ύψους και πύχη, θέλω να βάλω τα καρφιά μου και να περάσω με όλη την χάρη και την ελαστικότητα πάνω απο τον πύχη!!!!!